معنی شاعر اثر آوار آفتاب

سهراب سپهری

اثری از سهراب سپهری

سهراب سپهری

آوار. (ص) از خانمان و یا وطن و جز آن دورافتاده. دربدر:
لجاج ومشغله ماغاز تا سخن گویم
که ما ز مشغله ٔ تو ز خانه آواریم.
ناصرخسرو.
بمن سپرد و ز من بستدند فرعونان
شدم بعجز و ضرورت ز خانمان آوار.
مسعودسعد.
تو بادی و من خاک تو تو آب و من خاشاک تو
با خوی آتشناک تو صبر من آوار آمده.
خاقانی.
آنچه بر من ز دل و دلدار است
چون دهم شرح ؟ که بس بسیار است
گر تن است از در او محروم است
ور دل است از بر من آوار است.
اثیر اخسیکتی.
ای گشته ز صبح آفرینت
از من شب بینوائی آوار.
عمادی شهریاری.
آه کز بیم رستم اجل است
خیل افراسیاب عمر آوار.
خاقانی.
- آوار کردن، بیرون کردن. اخراج. نفی کردن. جلا دادن:
چو کرد خواهد مر بچه را مرشح شیر
ز مرغزار نه از دشمنی کند آوار.
ابوحنیفه ٔ اسکافی.
پلنگان را درآوردن ز کهسار
گوزنان را ز بیشه کردن آوار.
(ویس و رامین).
شکوه تاج کیان وارث ممالک جم
که ازممالکش آوار کرده است آوار.
اسدی (از فرهنگ، خطی).
مکر و حسد را زدل آوار کن
این تن خفته ت را بیدار کن.
ناصرخسرو.
جای مهر تو دلست ای دلت از مهر تهی
پس دلم را ز تن آوار مکن گو نکنم.
مسعودسعد.
- بی آوار، برخلاف قاعده:
من بچه کارم خدای را که ببایست
کردن چندین هزار کار بی آوار؟
ناصرخسرو.
|| (اِ) هرج و مرج. بی حسابی. بلبشوئی. فساد. فتنه:
خشم گیری جنگ جوئی چون بمانی از جواب
خشم یک سو نه سخن گستر که شهر آوار نیست.
ناصرخسرو.
کار فردا بعدل خواهد بود
گرچه امروز کار به آوار است.
ناصرخسرو.
از فعل بد خسان این امت
ناگاه چنین بخاست آواری.
ناصرخسرو.
|| ریزه ٔ آهن که هنگام سوراخ کردن نعل بیفتد. || آزار. رنج:
نپیچد دلت بر چنین کارها
بدین رنج و تیمار و آوارها.
فردوسی.
|| خراب. ویران. برافتاده. مقابل آباد و عامر:
هزار بتکده آوار کرده هر یک از او
هزار شیر درنده بقهر کرده شکار.
غضایری رازی.
|| گرد وخاک و غبار:
ز گرد سپه روز روشن نماند
ز نیزه هوا جز بجوشن نماند
از آوار اسبان و گرد سپاه
بشد روشنائی ز خورشید و ماه.
فردوسی.
هرگه که مجرّه را ببینم
گسترده بروی چرخ آوار
گویم که ز بهر اسب قدرت
بر گردون کرده اند افسار.
عمادی شهریاری.
|| یقین. آور. || غارت. اغاره. چپاول. یغما:
نگار خویش را در برگرفتم
خزینه ٔ بوسه ٔ او کردم آوار.
فرخی.
باد گوئی نافه های تبتستان بردرید
باغ گوئی کاروان شوشتر آوار کرد.
فرخی.
تا سایه ٔ او دور شد از دولت محمود
دیدی که جهان بر چه نمط بود و چه کردار
لشکر بخروش آمده و ملک بجنبش
وز روی دگر گشته خزینه همه آوار.
فرخی.
انگشتری جم برسیده ست بجم باز
وز دیو نگون اختر برده شده آوار.
منوچهری.
ز گیهان مر ترا خواهد بناچار
ازیرا کش تو دل بردی به آوار.
(ویس و رامین).
خاک ره پر نافه ٔ مشک است از آنک
موکب زلفت به آوار آمده.
خاقانی.
|| آنچه فروریزد از افتادن خانه ای از خاک و سنگ و آجر و گچ و تیر و تخته و جز آن. و عامّه آن را هوار گویند: زیر آوار ماندن. || آمار. آماره. آواره. حساب. شماره. اَماره. اوارجه:
خردمند بااهل دنیا برغبت
نه صحبت نه کار و نه آوار دارد.
ناصرخسرو.
|| آزار. ستم. (برهان). جور.هرج و مرج. شلوغی. بی حسابی:
شکوه تاج کیان وارث ممالک جم
که از ممالکش آوار کرده است آوار.
اسدی (از فرهنگ).
نیست در ملک عدل تو مظلوم
نیست در عدل ملک تو آوار.
ابوالفرج رونی.

آوار. (اِخ) نام قومی ازمردم ارال و آلتائی که مدت سه قرن بر اروپا تاختن بردند و در 168 هَ.ق. شارلمانْی آنان را دفع کرد.

صف آوار. [ص َ] (نف مرکب) جنگی. صف شکن. مبارز:
بدانگه که سالش ده و چار شد
سوار و دلیر و صف آوار شد.
(گرشاسب نامه).

گردوخاک، غبار: از آوار اسبان و گرد سپاه / بشد روشنایی ز خورشید و ماه (فردوسی: لغت‌نامه: آوار)،
خاک، سنگ، آجر، گچ، تیر، و دیگر مصالح ساختمانی که هنگام خراب شدن بنا فرومی‌ریزد،
(صفت) ویران،

آواره: به من سپرد و ز من بستدند فرعونان / شدم به عجز و ضرورت ز خانمان آوار (مسعودسعد: ۲۲۷)،

غارت، چپاول: باد گویی نافه‌های تبتستان بر درید / باغ گویی کاروان شوشتر آوار کرد (فرخی: ۴۲۷)،
آزار، رنج، ستم، فساد،
(صفت) بی‌نظم،

Cave-In, Debris, Débris, Detritus, Dilapidated, Rubble, Slide

frana

(ص.) آزار، رنج، ستم، خراب، ویران، (اِ.) هرج و مرج، بی نظمی، غارت، چپاول، دربه در، آواره. [خوانش: (شب جم.) =آوخ: ]

گرد و غبار و خاک، فرو ریختن دیوار و سقف. [خوانش: (اِ.)]

خرابه، دیوار، گردوخاک، خراب، ویران، آواره، دربدر، چپاول، غارت، بی‌نظمی، تباهی، هرج‌ومرج، غبار، گردوخاک، آزار، رنج، گزند

خورشید، آفتاب

1964